Pisać to zapominać. Literatura jest najprzyjemniejszym sposobem ignorowania życia. Muzyka kołysze, sztuki wizualne ożywiają, sztuki żywe (jak taniec i aktorstwo) zabawiają. Natomiast literatura oddala się od życia, by uczynić z niego marzenie; inne sztuki nie oddalają się od życia: jedne – gdyż używają form widzialnych, czyli witalnych, inne – gdyż żyją właśnie ludzkim życiem.

 

Inaczej z literaturą – ta udaje życie. Powieść jest historią czegoś, czego nie było, a dramat jest powieścią podaną bez narracji. Poemat jest wyrażeniem idei czy uczuć językiem, jakiego nikt nie używa, bo nikt nie mówi wierszem. (…)

 

Wolę prozę od poezji jako wyraz sztuki, a to z dwóch powodów, z których jeden jest tylko mój: nie mam wyboru, bo nie potrafię napisać wiersza. Drugi powód może służyć wszystkim i nie jest – jak myślę – cieniem pierwszego. (…) Uważam wiersz za rzecz pośrednią, przejście od muzyki do prozy.

 

Fernando Pessoa, Księga niepokoju, przeł. Janina Klawe.